Η «δίκαιη» ανάπτυξή τους: Άλλες 230 οικογένειες στο δρόμο

Σύσκεψη στο Athens Ledra 27/6/16

Στο επίκεντρο της  σύσκεψης που οργάνωσαν  τη Δευτέρα 27 Ιούνη το επιχειρησιακό σωματείο των εργαζομένων στο «Athens Ledra» και το Συνδικάτο Επισιτισμού, Τουρισμού, Ξενοδοχείων Αττικής, ήταν τα προβλήματα της απληρωσιάς, των απολύσεων και της ανεργίας, όσα βιώνουν εκατομύρια εργαζόμενοι σε κάθε κλάδο, τόσο την περίοδο της κρίσης όσο και την περίοδο της ανάπτυξης. 

Στη σύσκεψη προβλήθηκε βίντεο αφιερωμένο στον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι του Athens Ledra και το σωματείο τους για 27 ημέρες. 

Στη σύσκεψη συμμετείχαν εκπρόσωποι από μια σειρά επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου («Caravel», «Plaza», «Saint George Lycabettus», «Zafolia», «Metropolitan», «Novotel», «Titania», «Hilton», «Μεγάλη Βρετανία», «Καζίνο Πάρνηθας», «Olympic Catering»), συνδικαλιστές από άλλους κλάδους, μεταξύ των οποίων εκπρόσωποι του Σωματείου Εργαζομένων στην Ιδιωτική Υγεία, του Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγικής Βιομηχανίας, του Σωματείου Χρηματοπιστωτικού, του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, του Σωματείου Εργαζομένων στον «Κωνσταντακάτο», της Επιτροπής Ανέργων του ΣΕΤΗΠ, της Πανελλαδικής Ένωσης Λιθογράφων και της Ομοσπονδίας Τύπου – Χάρτου. Επίσης το «παρών» έδωσαν σπουδαστές από το Σύλλογο ΣΔΟ ΤΕΙ Αθήνας και εκπρόσωποι από το «Συντονισμό ενάντια στα μνημόνια» και της Λαϊκής Συνέλευσης Ν. Σμύρνης.

 

Η εισηγητική τοποθέτηση του προέδρου του Συνδικάτου Νίκου Παπαγεωργίου.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Πήραμε σαν Συνδικάτο Επισιτισμού Τουρισμού, μαζί με το επιχειρησιακό σωματείου του ξενοδοχείου Athens Ledra την πρωτοβουλία να ετοιμάσουμε και να πραγματοποιήσουμε τη σημερινή μας σύσκεψη, με ευθύνη απέναντι σε όσα συμβαίνουν αυτό το διάστημα, όχι μόνο στους χώρους ευθύνης μας, αλλά σε πολλούς άλλους κλάδους και χώρους δουλειάς.

Έχει ξεχωριστή επίσης σημασία, πως σε ό,τι μας αφορά, δουλεύουμε σε κλάδο με διακριτή ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, ο οποίος ελάχιστα έχει πληγεί από την κρίση. Και που παρ’ όλα αυτά, καθημερινά αντιμετωπίζουμε την απληρωσιά, τις απολύσεις και το φάσμα της ανεργίας, είτε πρόκειται για μακροχρόνια υπόθεση, είτε για το λιγότερο 8 μήνες κάθε χρόνο, λόγω της εποχικότητας του συγκεκριμένου κλάδου.

Η πείρα που αποκτήσαμε όλα αυτά τα χρόνια κατευθύνει τη σημερινή μας σύσκεψη και γι’ αυτό επικεντρώνουμε στον ρόλο των σωματείων απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση και λιγότερο στην περιγραφή της, που νομίζουμε ότι δεν θα ήταν παρά μια επανάληψη όσων όλοι σε αυτή εδώ την αίθουσα ζήσαμε, ζούμε ή θα αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον.

Με αυτή την έννοια θα θέλαμε η σημερινή δουλειά να βοηθήσει όλους μας στην γενίκευση μιας πείρας που ελπίζουμε να έρθει, ώστε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι, σήμερα κι αύριο, στους αγώνες που θα δώσουμε από δω και μπρος.

Άλλωστε, όσοι ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα των σωματείων μας μπορείτε να το εγγυηθείτε, αφού δουλέψατε σε μεγάλους χώρους, αλυσίδες σημαντικές, που έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη των εργασιακών σχέσεων, στη διαμόρφωση των μισθών μας, στην επίθεση σε βάρος όλης της εργατικής τάξης. Τόσο η ιδιοκτήτρια εταιρεία αυτού του ξενοδοχείου, όσο πολύ περισσότερο επιχειρηματικοί όμιλοι όπως ο Μαρινόπουλος και η Ηλεκτρονική στο χώρο του εμπορίου, εξαιτίας των μεγεθών τους επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό τους εργαζόμενους των κλάδων μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Βλέποντας, συνολικά κι όχι αποσπασματικά, την παρέμβασή τους τόσο σε εποχή κρίσης, όσο και σε εποχή ανάπτυξης, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι δεν σταμάτησαν λεπτό να εξυφαίνουν μια καλά σχεδιασμένη επίθεση στα δικαιώματά μας, στη ζωή μας καθολικά.

Είτε διατηρώντας χαμηλές τις απαιτήσεις μας την εποχή που επεκτείνονταν, είτε φορτώνοντας σε μας τις ζημιές τους την εποχή της κρίσης. Και στις δυο περιπτώσεις πληρώναμε αυτούς, πότε τα κέρδη τους και πότε τη χασούρα τους. Σε κάθε περίπτωση ήμασταν εμείς τα θύματα των επιχειρηματικών επιλογών, αλλά και των ανταγωνισμών τους, όταν διάλεγαν να κλείσουν τα μαγαζιά, να επενδύσουν σε άλλους οικονομικούς τομείς, όπου τα κέρδη ήταν περισσότερα, οι κρατικές ενισχύσεις μεγαλύτερες, τα μεροκάματα φθηνότερα, η εκμετάλλευση εντονότερη.

Πολλές φορές τις τελευταίες μέρες εδώ στο Athens Ledra ήρθαμε εμείς τα σωματεία αντιμέτωποι με την ερώτηση πολλών συναδέλφων «είναι νόμιμο αυτό που κάνουν;».

Αγαπητοί συνάδελφοι τί τελικά είναι νόμιμο και τί όχι έχει ελάχιστη σημασία, όταν αφορά τους εργοδότες μας. Κι αυτό για δυο λόγους: πρώτα γιατί υπάρχει ήδη όλο το νομικό πλαίσιο που τους επιτρέπει, τους διευκολύνει να λύνουν ζητήματα που σχετίζονται με τη μεταφορά των κεφαλαίων τους, όποτε και όσες φορές θέλουν. Το διασφαλίζει η ΕΕ με όλες τις συνθήκες της, αλλά και η εδώ νομοθεσία που είναι πλήρως εναρμονισμένη με αυτές. Μέσα σε αυτούς τους νόμους δεν υπάρχουμε πουθενά εμείς, μιας και μας θεωρούν κόστος από το οποίο θέλουν να απαλλαγούν, σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο βαθμό.

Και δεύτερο, όπου δεν υπάρχει νόμος υπάρχει η de facto επιβολή των επιθυμιών τους, η οποία με τη σειρά της πολύ σύντομα γίνεται νόμος. Με δυο λόγια …ό,τι η αγορά εφαρμόζει έρχεται η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση και το νομοθετεί.

Το παράδειγμα με την εισαγωγή όλων των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στη δεκαετία του 90 και αργότερα, δείχνει ξεκάθαρα γιατί ήρθαν ως νόμος τα τετράωρα, η διαλείπουσα εργασία, τα δουλεμπορικά, η μαθητεία, η εξτρά απασχόληση κλπ.

Δείτε τώρα τί πρόκειται να συμβεί το αμέσως επόμενο διάστημα.

Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι απολυμένοι, χωρίς να τους έχει καταβληθεί ούτε μια δεκάρα αποζημίωση, η οποία ήταν ένα εμπόδιο στους εργοδότες, ώστε να απαλλαγούν από εργαζόμενους με δικαιώματα. Αυτό θα έρθει να λύσει ο νέος εργασιακός νόμος το φθινόπωρο, ή και μέσα στο καλοκαίρι, που θα απελευθερώσει τις ομαδικές απολύσεις και θα καταργήσει τις αποζημιώσεις απόλυσης.

Κι αν σήμερα υπάρχει προσδοκία να δικαιωθεί κανείς κάποτε, μερικώς, μέσα από μια διαδικασία πλειστηριασμού, αύριο θα είναι στο δρόμο, χωρίς να μπορεί να διεκδικεί τίποτε από έναν εργοδότη που τον άφησε απλήρωτο και άνεργο.

Το ίδιο συμβαίνει με το πτωχευτικό δίκαιο. Κάθε νόμος που έρχεται να ρυθμίσει τέτοια θέματα «διορθώνει» παραλείψεις προηγούμενων νόμων, ώστε η πτώχευση των μεγάλων ιδιαίτερα επιχειρήσεων, των ΑΕ, να γίνεται «βελούδινα», εύκολα και κυρίως χωρίς να πάρει κανείς εργαζόμενος δεκάρα τσακιστή. Ό,τι κέρδη έχουν φροντίσει να βγάλουν οι εργοδότες, όσο η επιχείρησή τους δούλευε, είναι συνήθως σε «ασφαλή» θησαυροφυλάκια και τραπεζικά ιδρύματα, μακριά πολλές φορές από τη χώρα που δραστηριοποιούνταν.

Πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από 2 μήνες ως κι ένα χρόνο. Οι περισσότεροι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε, ούτε από διαδικασίες πλειστηριασμού, που συνήθως κι αυτές καθυστερούν για χρόνια.

Συναδέλφισσες συνάδελφοι

Πρόκειται για την εφαρμογή οικονομικών νόμων που σε αυτό το σύστημα δεν παραβιάζονται, παρά μόνο καθυστερούν, ή και αναστέλλονται, όταν υπάρχει δυνατό κίνημα και άρα οργανωμένη αντίδραση των εργαζομένων μιας επιχείρησης, ενός ομίλου, ή ενός κλάδου.

Πόσο λοιπόν έτοιμοι ήμασταν εμείς τα Συνδικάτα, τα σωματεία σε κάθε δοσμένη εποχή, σε κάθε περίπτωση, στον όποιο σχεδιασμό των επιχειρηματικών ομίλων;

Στο πρώτο που πρέπει να απαντήσουμε είναι στο ποιος είναι ο δικός μας βαθμός οργάνωσης. Πόσα δηλαδή σωματεία, σε πόσους χώρους, πόσοι οι εργαζόμενοι σε αυτά οργανωμένοι. Αλλά κυρίως με ποια γραμμή πάλης έδιναν -αν έδιναν- τη μάχη να μην περνούν τα σχέδια των αφεντικών.

Δείτε παραδείγματα κατ’ αρχήν από τον κλάδο του τουρισμού.

Οι 80 εργαζόμενοι του ξενοδοχείου ΠΕΝΤΕΛΙΚΟΝ δεν είχαν επιχειρησιακό σωματείο, αλλά και καμιά οργανωτική σύνδεση με το κλαδικό τους Συνδικάτο. Παρέμεναν απλήρωτοι επί μήνες, δίχως να κάνουν τίποτε πέρα από υπομονή, μέχρι που ο νέος ιδιοκτήτης τους πέταξε στο δρόμο.

Στον αντίποδα οι εργαζόμενοι του Athens Ledra δεν άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους, ή μάλλον δεν υποτάχθηκαν στους σχεδιασμούς των ιδιοκτητών. Πίεζαν με παρεμβάσεις και κινητοποιήσεις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, κάθε φορά που υπήρχε και η παραμικρή καθυστέρηση δεδουλευμένων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην ανοίξει η ψαλίδα της απληρωσιάς κι όταν δρομολογήθηκαν από τους ιδιοκτήτες οι εξελίξεις οι εργαζόμενοι απάντησαν με επίσχεση. Δεν τους πέταξε κανείς στο δρόμο και σήμερα είμαστε εδώ μετά από 27 ημέρες αγώνα διεκδικώντας τις δουλειές και τα δικαιώματά μας.

Όμως αρκεί αυτό για να δημιουργήσουμε εξελίξεις σε όφελος πρώτα των εργαζομένων που άμεσα έχουν πληγεί, αλλά και λειτουργώντας αποτρεπτικά για άλλες τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν αρκεί συνάδελφοι. Και δεν αρκεί για δύο λόγους.

Πρώτα γιατί πρέπει να κάνουμε τώρα βήματα σε αυτό που λέμε οργάνωση, ξεκινώντας από τη δημιουργία σωματείων παντού. Κανείς χώρος να μη μείνει δίχως σωματείο. Και τα σωματεία πρέπει σύντομα να μαζικοποιηθούν. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Athens Ledra, όπου και οι 150 μόνιμοι εργαζόμενοι είναι μέλη του σωματείου και του Συνδικάτου, ενώ οι υπόλοιποι είναι οργανωμένοι στο κλαδικό σωματείο. Αυτό διευκόλυνε την οργάνωσή τους και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του ξενοδοχείου, αλλά πολύ περισσότερο όταν εμφανίστηκε το πρόβλημα. Οι εργαζόμενοι εδώ δούλευαν με συλλογική σύμβαση και υπήρχε παρέμβαση σε κάθε ζήτημα που προέκυπτε. Όταν δυσκόλεψαν τα πράγματα υπήρχε ο φορέας που οργάνωσε και συντόνισε τη δράση.

Σκεφτείτε, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε σωματείο στην Ηλεκτρονική;

Το δεύτερο έχει να κάνει με το τί σωματεία θέλουμε, γιατί ούτε η ίδρυση ενός σωματείου από μόνη της δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι αυτό θα λειτουργεί και θα παίζει το ρόλο του προασπίζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων. Θέλει να φροντίσουν όσοι το ιδρύσουν και μετά τα ίδια του τα μέλη, να εξασφαλίσουν ότι θα δρα πέρα κι έξω από τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Ότι θα βρίσκεται στην απέναντι από κάθε εργοδότη. Αυτόν που με το μαστίγιο πάει να επιβάλει τα αντεργατικά του σχέδια. Αλλά κύρια αυτόν που βρίσκει τρόπους να το χειραγωγήσει, να το κάνει υποχείριο του, να προωθεί αντί τα αιτήματα των συναδέλφων, τα σχέδια του εργοδότη.

Και τέτοια σωματεία έχουμε συνάδελφοι πολλά. Όπως έχουμε και μεταξύ μας εργαζόμενους που αποτελούν το πιο πιστό στήριγμα των εργοδοτών, σπέρνοντας την αμφιβολία, την αμφισβήτηση και την λογική της αναποτελεσματικότητας της πάλης, προωθώντας την λογική της συνεργασίας με τα αφεντικά, που οδηγεί στην συνεχή υποχώρηση από τα δικά μας συμφέροντα. Συμφέροντα που ποτέ και πουθενά δεν ταυτίστηκαν στην πραγματικότητα με αυτά του εργοδότη. Πόσο αλήθεια κοινά ήταν αυτά τα συμφέροντα σε αυτό το ξενοδοχείο, που γεμάτο πελάτες εγκαταλείφθηκε από την εργοδοσία για να υπηρετήσει άλλους σχεδιασμούς;

Με συνδικαλιστές που κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση έχουμε πάρει προ πολλού διαζύγιο. Κι όσο συντομότερα το κάνουν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι, τόσο γρηγορότερα θα μαζικοποιούνται οι αγώνες, θα έχουν το περιεχόμενο που συμφέρει την τάξη μας.

Και μιλώντας για το περιεχόμενο συνάδελφοι, μπορούμε να πούμε κάποια πράγματα.

Έχει ή δεν έχει σημασία τί αιτήματα βάζει κανείς, με τί πλαίσιο πάλης αγωνίζεται;

Εμείς λέμε ναι! Αλλιώς η δουλειά μας θα κυριαρχείται από συντεχνιασμό, από αποσπασματικότητα και τελικά από αναποτελεσματικότητα. Θα πάψει να εμπνέει εργαζόμενους, θα κλείνεται στα στενά όρια μιας μονάδας, το πολύ ενός κλάδου.

Ιδιαίτερα για το σημερινό μας θέμα, απληρωσιά, απολύσεις, ανεργία, είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμο να στοχεύσεις σωστά, να βάλεις τα ζητήματα σε όλο τους το εύρος.

Έχουμε για παράδειγμα εδώ 230 εργαζόμενους απλήρωτους, κι ίσως αύριο στην ανεργία. Αν περιοριστούμε στο να δοθούν τα δεδουλευμένα και να πληρωθούν οι αποζημιώσεις θα έχουμε υπονομεύσει τον αγώνα μας.

Σκεφτείτε ότι σήμερα στην ημερήσια διάταξη είναι το νέο εργασιακό νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, που θα περιλαμβάνει την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και το νέο συνδικαλιστικό νόμο που θα βάζει εμπόδια στο να πάρει ένα σωματείο απόφαση για απεργία. Από αυτά τα μέτρα θα εξαρτάται από αύριο η ικανοποίηση αιτημάτων όπως οι αποζημιώσεις και τα δεδουλευμένα. Αυτά τα ζητήματα βρίσκονται σήμερα στον Προκρούστη και αποτελούν διακαή πόθο της μεγαλοεργοδοσίας να καταργηθούν. Αυτά είναι τελειωμένα εδώ και καιρό στην Ευρώπη, γι’ αυτό και η επιμονή της κυβέρνησης στις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ.

Ή ποιος είναι αυτός που δεν πιστεύει ότι η εκτεταμένη απληρωσιά σε κλάδο κερδοφόρο δεν έχει να κάνει με την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, την κατάργηση ακόμη και της άδειας αναψυχής;

Θέλουμε να το πούμε καθαρά και χωρίς περιστροφές. Η μόνη απάντηση που πρέπει να δίνουμε είναι αυτή που βάζει το ζήτημα στο σύνολο του.

Που θα ξεκινά από το πώς πρέπει να πληρώνεται ο εργαζόμενος και άρα να έχει συλλογική σύμβαση που να τηρείται. Σε αυτό τον πρώτο λόγο έχει ο εργαζόμενος που πουλά την εργατική του δύναμη. Να γιατί επιμένουμε να υπογραφεί η Εθνική Κλαδική ΣΣΕ με βάση τα 751 ευρώ μικτά ως βάση για να διαπραγματευτούμε αυξήσεις. Να γιατί απαιτούμε από την κυβέρνηση να επαναφέρει την υποχρεωτικότητα των κλαδικών ΣΣΕ, ώστε να μην μπορεί το απέναντι από το Λήδρα ξενοδοχείο που ανοίγει τις επόμενες μέρες να αμείβει τους εργαζόμενους με 586 μικτά. Και τέλος, το πιο σημαντικό είναι να κατανοηθεί από όλο και περισσότερους γιατί είναι πρώτιστη ανάγκη να διεκδικούμε μισθούς και δικαιώματα που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας. Αλλιώς θα είμαστε πάντα πίσω από αυτές σε εποχές ανάπτυξης και στην κρίση θα κινδυνεύει μέχρι και η επιβίωσή μας.

Κι επειδή στον καπιταλισμό η απληρωσιά και η ανεργία είναι φαινόμενα σύμφυτα με το σύστημα, δεν μπορεί να μην έχουμε λόγο για τα μέτρα προστασίας των απλήρωτων και των ανέργων, που σήμερα όχι μόνο είναι ελάχιστα, αλλά και όσα έχουν απομείνει κινδυνεύουν να καταργηθούν. Ποιος αν όχι εμείς θα απαιτήσουμε να πληρωθούν οι εργαζόμενοι του Athens Ledra, της Ηλεκτρονικής, του Πυρσού; Ποιος αν όχι εμείς δεν θα επιβάλλουμε στο κράτος των καπιταλιστών να φροντίσει για την επιβίωση όσων έχουν μείνει άνεργοι από τους σχεδιασμούς των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, όταν παίρνουν επιπλέον 12 δις από τις τσέπες μας για να επενδύσουν τζάμπα;

Ποιο θα είναι το μέλλον μας αν δεν εμποδίσουμε καθολικά, μαζικά, αποφασιστικά τις ομαδικές απολύσεις, το νέο συνδικαλιστικό νόμο;

Σήμερα για όλα αυτά είναι μπροστά μια σειρά Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, Συνδικάτα που αποτελούν τον ταξικό πόλο στο εργατικό κίνημα. Που αποτελούν το ΠΑΜΕ. Που μπορεί κανείς να διαφωνεί σε πλευρές της τακτικής, ή και στον στρατηγικό στόχο που έχουμε θέσει εδώ και πάνω από ένα αιώνα κι έχει να κάνει με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Στα αλήθεια όμως, ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τον πρωτοπόρο ρόλο που παίζει σήμερα στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας; Τα χιλιάδες στελέχη του σε κάθε κλάδο, έχουν δώσει μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους πολλές και σκληρές μάχες για να μην περάσουν τα μέτρα που στοχεύουν να μην ξεχωρίζει κανείς ένα σημερινό εργάτη από ένα σύγχρονο σκλάβο.

Δεν αφήσαμε τίποτε στην τύχη. Παρά τις αδυναμίες μας έχουμε καταφέρει να μην σβήσει η αγωνιστική φλόγα και επιδιώξαμε να ανάψουμε εστίες αντίστασης όπου έφταναν τα πόδια μας.

Τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε μακρύτερα.

Και σε μια τέτοια προσπάθεια το κάλεσμα που κάνουμε είναι προς όλους όσους έχουν διαπιστώσει ότι χωρίς αγώνα, όχι μονάχα τίποτε δεν κερδίζεται, αλλά αντίθετα θα χαθούν όλα όσα γνωρίσαμε, θα γίνουν παρανάλωμα τα όνειρα των νέων εργαζομένων για μια ζωή καλύτερη.

Για 27 μέρες αγώνα εδώ στο Athens Ledra, δεν σταματήσαμε ούτε μια στιγμή αυτήν την προσπάθεια.

Την πείρα αυτή καταθέτουμε εδώ, μαζί με την απόφασή μας να κλιμακώσουμε τις προσπάθειες και την πάλη απέναντι στην μεγαλοεργοδοσία και την κυβέρνησή της.

Θα επιδιώξουμε να βάλλουμε σε κίνηση τον κλάδο μας, όλα εκείνα τα ξενοδοχεία που έχουν σωματεία και που βιώνουν αυτήν την εποχή την εντατικοποίηση, τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς, τις ελλείψεις σε εργατικά χέρια.

Θέλουμε να εκφραστεί όχι μόνο η αλληλεγγύη στους συναδέλφους μας εδώ στο Λήδρα, αλλά και να δοθεί το μήνυμα ότι δεν θα πεθάνουμε στη δουλειά, με μισθούς πείνας και με όλα τα δικαιώματα που απέμειναν σε κίνδυνο από την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης.

Αυτή η βδομάδα που διανύουμε θα είναι για μας χρόνος προετοιμασίας με συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων και Γενικές Συνελεύσεις που θα θέλαμε να καταλήγουν σε ημέρα κινητοποίησης την Πέμπτη 7 Ιούλη με συγκέντρωση εδώ στο ξενοδοχείο και πορεία προς το κέντρο της πόλης.

Τα αιτήματά μας παραμένουν:

• η πληρωμή όλων των δεδουλευμένων σε όλους τους απλήρωτους εργαζόμενους του κλάδου
• η διασφάλιση των θέσεων εργασίας με μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους
• η κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων
• μέτρα προστασίας των ανέργων και των οικογενειών τους

Παράλληλα θα είμαστε σε επιφυλακή μαζί με όλη την εργατική τάξη, ώστε να μην επιτρέψουμε να περάσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα που θα συνθλίψουν τις ζωές μας.