8 Μάρτη – Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Share

Η ημέρα της γυναίκας πρωτογιορτάστηκε το 1911, έπειτα από πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν (επικεφαλής του προλεταριακού κινήματος των γυναικών της Γερμανίας). Καθιερώθηκε στη μνήμη των εργατριών από τα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων έγινε στις 8 Μάρτη 1857 και πνίγηκε στο αίμα. Οι εργάτριες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι απ’ τους μισθούς των ανδρών. Ετσι, στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης, περιλαμβανόταν και η μείωση των ωρών εργασίας στις 10, αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών, ζητήματα ενάντια στην εκμετάλλευση, κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών.

Η γυναίκα έπαιξε σπουδαίο ρόλο στους αγώνες που αναπτύχθηκαν και στην Ελλάδα. Πρώτη απεργία των εργατριών έγινε το 1892 στον Πειραιά στο εργοστάσιο υφαντουργίας Ρετσίνα. Από το 1929 εμφανίζονται οι διεκδικήσεις για το δικαίωμα της ψήφου στις γυναίκες. Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, οι γυναίκες παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους διεκδικώντας τη λευτεριά, την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική δικαιοσύνη. Στο προσκήνιο η μαζική πολιτική δράση των γυναικών μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ, τις απεργίες, τα συλλαλητήρια, τα σαμποτάζ. Διώξεις, φυλακές, εξορίες, εκτελέσεις, αγωνιστριών γυναικών, είναι καταγεγραμμένες στην ιστορία της χώρας μας. Για πρώτη φορά οι γυναίκες γεύονται την ουσιαστική ισοτιμία με τη συμμετοχή τους στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ). Ενώ μετά την απελευθέρωση η άνοδος της συμμετοχής των γυναικών στους λαϊκούς αγώνες ήταν ραγδαία.

Από την ώρα που ο καπιταλισμός έδωσε την δυνατότητα να βγει η γυναίκα μαζικά στην κοινωνική παραγωγή για τις δικές του ανάγκες, άρχισε να απεργάζεται τους τρόπους με τους οποίους θα την υπερεκμεταλλεύεται. Στην υπηρεσία αυτού του στόχου μπαίνουν όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί στο παιχνίδι. Εκπαίδευση, ΜΜΕ, Εκκλησία κ.α.

Έτσι σήμερα, γίνεται προσπάθεια να ξεχαστεί η ουσία του εορτασμού της ημέρας της γυναίκας. Να ξεχαστούν οι αγώνες που έδωσε το γυναικείο κίνημα για ισοτιμία προβάλλονας επιχειρήματα από διάφορες οργανώσεις -τύπου φαιμινιστικά κινήματα- για δήθεν ισότητα γυναίκας-άνδρα ξεφεύγοντας απ το κύριο. Πάνω σε τέτοιου είδους ψευτο-αιτήματα πάτησαν όλα τα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης και πολύ περισσότερο τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, νόμοι που θέλουν τη γυναίκα και τον άνδρα να συνταξιοδοτούνται στην ίδια ηλικία, να θεσμοθετείται η ημιαπασχόληση και οι ελαστικές μορφές ως δήθεν διευκόλυνση, να καταργούνται επί της ουσίας τα ΒΑΕ κλπ. Ορισμένα απ τα αιτήματα συνολικότερα του ταξικού εργατικού-λαϊκού κινήματος που αφορούν στην ισοτιμία της γυναίκας είναι η συνταξιοδότηση στα 55 και για τα ΒΑΕ στα 50, η διευκόλυνση ωραρίου στις μητέρες, η πλήρης προστασία της μητρότητας, η ένταξη επιπλέον ειδικοτήτων στα ΒΑΕ, δωρεάν παιδικοί σταθμοί, εξ ολοκλήρου δωρεάν παιδεία και υγεία.

Στον κλάδο, και με αφορμή το γυναικείο ζήτημα, διοργανώθηκαν αγλωνες, απεργίες, κινητοποιήσεις στο πλαίσιο των αιτημάτων για την ισοτιμία της γυναίκας. Είχαμε κατακτήσεις όπως την ένταξη ειδικοτήτων (καμαριέρες, σερβιτόρες κ.ά) στα ΒΑΕ. Το σωματείο του καζίνο της Πάρνηθας, τότε που την πλειοψηφία είχαν οι ταξικές δυνάμεις, κάθε χρόνο την ημέρα της γυναίκας διεκδικούσε παράταση του μειωμένου ωραρίου για τις μητέρες και το κατάφερε για 4 χρόνια.

Έχει σημασία, το ταξικό εργατικό κίνημα, τα σωματεία, οι γυναικείες οργανώσεις, να μένουν στην ουσία του εορτασμού της ημέρας της γυναίκας. Της γυναίκας αγωνίστριας, εργάτριας, μάνας, συζύγου, της γυναίκας με τον πολλαπλά εκμεταλλευόμενο ρόλο στο καπιταλιστικό σύστημα. Και να βάζει, όχι επετειακά, αλλά στην ημερήσια διάταξη, αιτήματα για την ισοτιμία της γυναίκας.