Η ιστορία ενός τραγουδιού-Τα παιδιά του Πειραιά

Share

Του Ηλία Κολιόπουλου 

Ταινία ασπρόμαυρη του Jules Dassin  με πρωταγωνιστές την Μελίνα Μερκούρη και τον Γιώργο Φούντα. Την μουσική και τους στίχους έγραψε ο Μανος Χατζιδάκις και στο μπουζούκι έπαιξε ο Γιώργος Ζαμπετας. Γυρίστηκε το 1959 στον Πειραιά.

       Το ίδιο το τραγούδι , όσο και το θέμα της ταινίας στο μπουζούκι το έκαναν Hit στη δεκαετία του 1960.

         Ο Μανος Χατζιδάκις  βραβεύτηκε με Οσκαρ τραγουδιού για τη μουσική της ταινίας,  στις 19 Απριλίου του 1961.Αξιοσημειωτο είναι το γεγονός ότι «Τα Παιδιά του Πειραιά» θα συμπεριληφθούν στα 10 εμπορικότερα τραγούδια του 20ου αιώνα και θα βραβευθεί το 1987 στο Αμβούργο. Παρ’  όλες τις επιτυχίες που είχε ο Μανος Χατζιδάκις στον κινηματογράφο, έφθασε σε σημείο να πετάξει το αγαλματίδιο του Οσκαρ στα σκουπίδια κυριολεκτικά , γιατί θεωρούσε τις συνθέσεις του μετριότητες. Το αγαλματίδιο διασώθηκε όταν τυχαία έπεσε στην αντίληψη της αδελφής του Μάνου, καθώς η υπηρέτρια που πετούσε τα σκουπίδια παραπονέθηκε για το μεγάλο βάρος των σκουπιδιών. Η  αδελφή του Μανου το πήρε και το φύλαξε στο σπίτι της έως το θάνατο του.                                                                            Επίσης η Μέλινα Μερκούρη βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κανών το 1960 ως η καλύτερη ηθοποιός ξενόγλωσσης ταινίας.

Μετά την μεγάλη επιτυχία της ταινίας και το Οσκαρ μουσικής , το τραγούδι διασκευάστηκε σε πολλές γλώσσες ως «Ποτέ την Κυριακή»

ΣΤΙΧΟΙ

Απ’ το παράθυρο μου στέλνω

Ένα , δυο και τρία και τέσσερα φιλιά

Που φτάνουν στο λιμάνι

Ένα και δυο και τρία και τέσσερα πουλιά

Πως ήθελα να είχα ένα και δυο

Και τρία και τέσσερα παιδιά

Που σαν θα μεγαλώσουν όλα

Θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά

Όσο κι αν ψάξω , δεν βρίσκω άλλο λιμάνι

Τρελή να με ΄χει κάνει , όσο τον Πειραιά

Που όταν βραδιάζει, τραγούδια αραδιάζει

Και τις πενιές του αλλάζει, γεμίζει από παιδιά

Από την πόρτα μου σαν βγω

Δεν υπάρχει κανείς να μην τον αγαπώ

Και σαν το βράδυ κοιμηθώ , ξέρω πως

Ξέρω πως θα τον παντρευτώ.

Πετράδια βάζω στον λαιμό και μια χα-

Και μια χα-, και μια χάντρα φυλακτό

Γιατί τα βράδια καρτερώ, στο λιμάνι σαν βγω

Κάποιον άγνωστο να βρω.