Με επιτυχία η εκδήλωση ενάντια στην πολύμορφη βία κατά των γυναικών στους χώρους δουλειάς

Με μαζική συμμετοχή εργαζομένων πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής η εκδήλωση που οργάνωσε το Συνδικάτο Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων Αττικής με θέμα την πολύμορφη βία σε βάρος των εργαζόμενων γυναικών στους χώρους δουλειάς. 

Η εκδήλωση, που έγινε στην αίθουσα της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας, είχε αναβληθεί λόγω των καιρικών φαινομένων και της βροχόπτωσης που προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στο κέντρο της Αθήνας, ενώ βούλιαξε ολόκληρα χωριά και συνοικίες στη Θεσσαλία. Στο φόντο αυτό, οι συμμετέχοντες εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους πληγέντες, την οργή τους για την εγκληματική πολιτική που θεωρεί κόστος την προστασία της ανθρώπινης ζωής, αλλά και για τη νέα επίθεση της κυβέρνησης με το αντεργατικό νομοσχέδιο.

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία του Συνδικάτου συνέπεσε με τις καταγγελίες δύο εργαζομένων γυναικών για κακοποιητική συμπεριφορά και παρενόχληση από τον διευθυντή σε μεγάλο ξενοδοχείο. Μπροστά στην εξέλιξη αυτή, έχει ήδη γίνει κινητοποίηση έξω από το ξενοδοχείο, ενώ η σχετική διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη στην Επιθεώρηση Εργασίας. 

Τις συνθήκες δουλειάς που ισοπεδώνουν τη ζωή των γυναικών που δουλεύουν στον κλάδο συνόψισε η Αντιγόνη Μαυρομάτη, μέλος της κεντρικής διοίκησης του Συνδικάτου. Η εντατικοποίηση, η δουλειά χωρίς ανάσα, η εργασιακή ανασφάλεια, οι βραδινές βάρδιες, από τις οποίες ασφαλώς δεν εξαιρούνται ούτε οι μητέρες μικρών παιδιών, αλλά και οι διαρκείς παρατηρήσεις προϊσταμένων και διευθυντών, είναι πλευρές της καθημερινότητας των γυναικών που δουλεύουν στα ξενοδοχεία, στις επισιτιστικές και άλλες τουριστικές επιχειρήσεις. «Είμαστε το πιο φθηνό καύσιμο στην κερδοφορία τους. Ας τους δείξουμε ότι αυτό το καύσιμο μπορεί να αναφέρει και πρώτο!», προέτρεψε, καλώντας κάθε γυναίκα να πάρει τη θέση της στον αγώνα μέσα από τις γραμμές του Συνδικάτου.

Την πρωτοβουλία του Συνδικάτου χαιρέτισε η Χριστίνα Σκαλούμπακα, πρόεδρος της ΟΓΕ, επισημαίνοντας ότι η συζήτηση αυτή μπορεί να συμβάλει «στην ευαισθητοποίηση των εργαζόμενων γυναικών και ανδρών», αλλά και να δώσει ώθηση στην κοινή δράση με τους Συλλόγους και τις Ομάδες της Ομοσπονδίας. Μεταξύ άλλων, στάθηκε στη διεθνή Σύμβαση για τη δήθεν πρόληψη και προστασία της σεξουαλικής βίας στους χώρους δουλειάς (190 ILO), που έχει κυρωθεί από την ελληνική νομοθεσία μέσα από τον νόμο Χατζηδάκη. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό, «υπεύθυνος για τα αναγκαία μέτρα πρόληψης και προστασίας των γυναικών είναι ο ίδιος ο εργοδότης, δηλαδή αυτός που ασκεί την εργοδοτική βία και τους εκβιασμούς, φθάνοντας μέχρι τη σεξουαλική παρενόχληση», κατήγγειλε. Ένας εργοδότης «θα το σκεφτεί σοβαρά να εκβιάσει, να απειλήσει, να κακοποιήσει μια εργαζόμενη αν ξέρει ότι είναι μέλος ενός ισχυρού σωματείου με ταξικό προσανατολισμό, αν ξέρει ότι στο πλευρό της έχει όλους τους συναδέλφους της», σχολίασε και πρόσθεσε πως η συλλογική δράση «είναι η μόνη διέξοδος για να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει απαλλαγμένες από κάθε είδους κακοποιητικές συμπεριφορές».

Τις δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντούν οι εργαζόμενες στην προσπάθειά τους να καταγγείλουν περιστατικά παρενόχλησης και κακοποίησης, ανέδειξε η Χαρά Μαρούλη, δικηγόρος. Ψευδείς κατηγορίες και μηνύσεις σε βάρος των θυμάτων, απειλές και εκφοβισμός στους πιθανούς μάρτυρες είναι μερικά από τα όπλα που εύκολα επιστρατεύουν οι εργοδότες. «Η ασπίδα προστασίας κάθε εργαζόμενης είναι το σωματείο», ξεκαθάρισε, και αυτό ισχύει και για την έκβαση κάθε καταγγελίας στους ελεγκτικούς μηχανισμούς, κάθε δικαστικού αγώνα.

Ακολουθεί αναλυτικά η τοποθέτηση της Αντιγόνης Μαυρομάτη:

Συναδελφισσες και συναγωνίστριες,

Σας ευχαριστούμε πολύ για την ανταπόκριση σας σε ένα ακόμη κάλεσμα του Συνδικάτου επισιτισμού τουρισμού ξενοδοχείων του Ν. Αττικής, εδώ στην έδρα της ΟΓΕ, εδώ που η φωνή του γυναικείου ριζοσπαστικού κινήματος δίνει το σύνθημα «Καμιά γυναίκα μόνη της» και ενώνεται με τη φωνή της κάθε εργαζόμενης στον κλάδο, με τη φωνή του Συνδικάτου μας, για να μεταφέρουμε το ελπιδοφόρο μήνυμα του συλλογικού αγώνα, της αλληλεγγύης, της διεκδίκησης καλύτερων όρων εργασίας και της μαχητικής στάσης ζωής.

Για το Συνδικάτο μας το ζήτημα της γυναικείας ανισοτιμίας αποτελεί πάντα θέμα μείζονος σημασίας. Τα περιστατικά που προκύπτουν καθημερινά σε πολλές συναδελφισσες, τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλες, το βαρύ κόστος που πληρώνουμε από τους αντεργατικούς νόμους και την απουσία ολόπλευρης στήριξης, για να μπορούμε να τα βολεύουμε με όλους τους ρόλους που μας έχει φορτώσει αυτό το βάρβαρο σύστημα  (δουλειά , νοικοκυριό , παιδιά , φροντίδα ηλικιωμένων, κοινωνικές υποχρεώσεις κτλ )         έχουν όλα αναδειχθεί με πολλές παρεμβάσεις μας, με κινητοποιήσεις μας αλλά και σε εκδηλώσεις που τακτικά πραγματοποιούμε για να σταθούμε στις πραγματικές αιτίες, τις ερμηνείες και τις λύσεις που χρειάζονται για να σπάσουμε το φαύλο κύκλο της πολύμορφης βίας κατά των γυναικών.

Συγκυριακά η σημερινή μας προγραμματισμένη εκδήλωση γίνεται μετά από τη σοβαρή καταγγελία για λεκτική βία και σεξουαλική παρενόχληση του διευθυντή από δύο εργαζόμενες καμαριέρες στο ξενοδοχείο Athens Avenue στη Λ. Συγγρού και δυστυχώς επιβεβαιώνεται ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά για πολλές και διαφορετικές εκφράσεις βίας, εργοδοτικής και κρατικής, που φέρνουν συνεχώς στην επιφάνεια τη σαπίλα που υπάρχει σε μια κοινωνία εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Το έδαφος λοιπόν για την ανάπτυξη τέτοιων κακοποιητικών συμπεριφορών αλλά και για την ανοχή τους, λιπαίνεται από το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας, από την ανασφάλεια των συμβάσεων και της εργολαβικής απασχόλησης που έχει εξαπλωθεί παντού και ποτίζεται από την απουσία εργασιακών δικαιωμάτων και αναγκαίων δομών για τη στήριξη της , τόσο στην καθημερινότητα, όσο και όταν κάνει το βήμα της καταγγελίας.

Πάνω σ’ αυτό το έδαφος αναπαράγονται συμπεριφορές που υποτιμούν την  προσωπικότητα της εργαζόμενης, που απαξιώνουν την εργασία της, που την προσβάλλουν, συμπεριφορές αυταρχικές, ανάρμοστες, χυδαίες και ταπεινωτικές, οι οποίες δεν είναι καθόλου αποσπασμένες από τα ταξικά κριτήρια, έχουν τη ρίζα τους στις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, όσο και αν προσπαθούν τα μέλη των διαφόρων επιτροπών και γραμματειών Ισότητας να προσπερνούν – γιατί έτσι τους βολεύει – τα στοιχεία που δείχνουν ότι θύματα είναι κυρίως γυναίκες ευάλωτες, οικονομικά εξαρτημένες, μετανάστριες και μητέρες που παλεύουν μόνες να μεγαλώσουν παιδιά.                                                                                                                              Σε έναν κλάδο με αμύθητα κέρδη, ρεκόρ τουριστικών αφίξεων, ρεκόρ εισπράξεων, σημείο αναφοράς για συχνούς πανηγυρισμούς της κυβέρνησης αλλά και για την εφαρμογή κάθε αντεργατικού μέτρου , αξιοποιούνται τα πάντα στην κατεύθυνση της όλο και μεγαλύτερης κερδοφορίας,  η ευελιξία , η εποχικότητα, η εντατικοποίηση, η εργασιακή εξουθένωση,  τα εκβιαστικά διλήμματα « όποια δεν σηκώνει παραμάνα , να αλλάξει επάγγελμα», η απόλυτη ομηρία της σύμβασης ορισμένου χρόνου « αν δεν δουλέψεις το ρεπό σου, αν δεν βάλεις πλάτη τώρα που σε χρειαζόμαστε, πώς να ανανεώσουμε τη συνεργασία μας;»  η τρομοκρατία της στέρησης του μεροκάματου «δεν θα φύγεις αν δεν τελειώσεις τη δουλειά σου, αλλιώς θα βρούμε άλλη», η δυσμενής μεταχείριση για να σου κοπεί ο αέρας « αύριο θα έρθεις βράδυ και μεθαύριο πρωί, έτσι είναι η δουλειά μας απρόβλεπτη, βρες λύση για το παιδί σου, έχουμε 100 εργαζόμενους, δεν μπορούμε να τους διευκολύνουμε όλους» ο ταπεινωτικός έλεγχος σε δύο εικόνες , μια όταν μετά από 20 δωμάτια σου λένε « εκεί στη γωνία δεν είναι καθαρά, θα πρέπει να γονατίσεις για να το κάνεις καλύτερα» και η άλλη όταν φεύγοντας, κυριολεκτικά παραπατώντας από την εξάντληση, την ώρα που προσπαθείς να μαζέψεις δυνάμεις για να φτάσεις σπίτι, έρχεται ο εξευτελισμός « άδειασε την τσάντα σου, τί έχεις μέσα εκεί;»

Πάνω σε αυτό το έδαφος που τα πάντα μετατρέπονται σε εμπόρευμα προς αγοραπωλησία και κερδοφορία,  ξεφυτρώνουν και όλοι αυτοί οι δράστες στους χώρους δουλειάς , ιδιοκτήτες, διευθυντές ή προϊστάμενοι, με την κουλτούρα του ισχυρού, με τη δύναμη της εξουσίας και συχνά την κάλυψη να κάνουν τα πάντα αλλά ξεπροβάλλουν και νοσηρές προσωπικότητες  που τροφοδοτούν και ενισχύουν με τον ίδιο εμετικό τρόπο τέτοια φαινόμενα.     

Πάντα εξοργιζόμαστε όσες ανασύρουμε στη μνήμη – γιατί άλλωστε δεν είναι τωρινό φαινόμενο, το πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες – τη χυδαία δήλωση για τις καμαριέρες, τον Στρος Καν και τα Βαρέα  που έκανε το 2011 ο Κορκιδης, πρόεδρος τότε των εμπόρων.      Πάντα εξοργιζόμαστε όσες θυμόμαστε τη χυδαία ανάρτηση του αντιπροέδρου του Σωματείου ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου, για πρωτοπόρες εργαζόμενες του κλάδου μας. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που μας εξοργίζουν περισσότερο  και είναι αυτοί που δήθεν σκύβουν πάνω στο ζήτημα της βίας, που κάνουν πως κόπτονται για τις εργαζόμενες, ενώ προωθούν και ψηφίζουν συνεχώς νόμους για την ολοένα και πιο άγρια εκμετάλλευση μας / όλοι αυτοί που μας καταδίκασαν στην μερική απασχόληση και το πετσοκομμένο εισόδημα / όλοι αυτοί που μας πέταξαν έξω από τα Βαρέα / που μας αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης /  που επιτρέπουν στην εργοδοσία να εκβιάζει τις νέες εργαζόμενες να μην μείνουν έγκυες και να ξεφορτώνεται με ευκολία όποια αντιστέκεται η όποια μεγάλωσε και δεν τους κάνει πια / είναι αυτοί οι ίδιοι που χρησιμοποιούν και βία, δυνάμεις καταστολής και χημικά εναντίον μας όταν διεκδικούμε με τα σωματεία μας.

Όλα όσα πέρασε ο άθλιος νόμος Χατζηδάκη, τις απλήρωτες υπερωρίες, την αφαίρεση του διαλείμματος, τα μαζεμένα ρεπό για να μαζέψουμε ελιές, την ατομική διαπραγμάτευση,  το ξεμονάχιασμα της κάθε μιας, τη συναίνεση με το πιστόλι στον κρόταφο το «ή θα πεθάνω στη δουλειά ή θα πεθάνω από την πείνα χωρίς μεροκάματο».

Τώρα έρχεται ένας αθλιότερος νόμος Γεωργιάδη να μας αποτελειώσει, με 13 ώρες δουλειάς, σε 2 και 3 εργοδότες, με συμβάσεις μηδενικών ωρών, με ποινικές διώξεις και βαριά πρόστιμα σε βάρος όσων αντιστέκονται στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς. Είναι δικαίωμα η δεύτερη δουλειά;                                                                                                

Είναι ελεύθερη επιλογή ή εξαναγκασμός επειδή ο μισθός τελειώνει στη μέση του μήνα;     Είναι λύση οι κατά παραγγελία εργαζόμενοι, που θα ενημερώνονται την τελευταία στιγμή, για να μπει φρένο στη μαύρη εργασία;                                                                              Παραγγελία των εργοδοτών είναι…. Και κατάργηση κάθε υποχρέωσης τους!                               Ακόμα και τη μικρή προστασία που είχε ο συμβασιούχος , να μην απολυθεί πριν τη λήξη της σύμβασης, η πρόβλεψη για εξάμηνη δοκιμαστική περίοδο την εξαφανίζει

Πόσος ντόρος έγινε με το me too, με το σπάσε τη σιωπή, στις ειδήσεις, στα τηλεοπτικά πάνελ…με μπόλικη υποκρισία όμως, γιατί

Ναι έχει μεγάλη αξία η καταγγελία…. Αρκεί όμως από μόνη της… Να δούμε πόσες καταγγελίες έχουμε από τότε στην ανεξάρτητη πια αρχή της επιθεώρησης εργασίας και πώς προχώρησαν;  Τα στοιχεία της έκθεσης λοιπόν λένε για το 2022 , 151 καταγγελίες  από τις οποίες 51 επιλύθηκαν εξωδικαστικά με σχετικές συστάσεις για λήψη μέτρων ,24 ματαιώθηκαν , σε 65 έγινε σύσταση προσφυγής στα αρμόδια δικαστήρια και σε 11 επιβλήθηκαν πρόστιμα συνολικού ύψους 29.950€….                         

Ας μας πουν λοιπόν ποια προστασία έχουν προσφέρει στις εργαζόμενες οι ρυθμίσεις για τις οποίες υπερηφανεύονται , όλοι όσοι ανεμίζουν τη σημαία «του δικαιώματος σε ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον χωρίς διακρίσεις και παρενοχλήσεις» αρκεί η αυστηρότερη ποινική μεταχείριση των δραστών, που βεβαίως είναι αναγκαία …αρκεί να μας πλασάρουν ξανά και ξανά, ως απόδειξη καλής πρόθεσης, το παραμύθι για την ισότιμη συμμετοχή και εκλογή γυναικών σε καίριες θέσεις;;;;   Λες και δεν έχουμε παραδείγματα γυναικών που διακρίθηκαν για τα αντιλαϊκά τους έργα ή για τις αντιδραστικές τους απόψεις ….λες και έχουν τα ίδια προβλήματα οι εργαζόμενες με τις ιδιοκτήτριες του ξενοδοχείου…

Πανηγυρίζουν για μέτρα λέει που πήραν, ένα από αυτά είναι και η υποχρέωση των επιχειρήσεων να υιοθετούν πρακτικές πρόληψης και αντιμετώπισης, να καταρτίζουν δηλαδή πρωτόκολλα για να διαχειρίζονται τις καταγγελίες….να ελέγχουν δηλαδή τον εαυτό τους … όταν 6 στους 10 καταγγελλόμενους είναι οι ίδιοι οι εργοδότες ή οι διευθυντές τους ….. βάλανε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα!!!

Ακόμα και αυτό όμως δεν προέκυψε τυχαία, υπήρξε ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου…τα έβαλαν κάτω όλοι αυτοί που υπηρετούν ξεδιάντροπα την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, θυσιάζοντας την υγεία και την ασφάλεια μας και είδαν ότι η κακοποιημένη γυναίκα έχει χαμηλή παραγωγικότητα….η περίθαλψη, η ψυχολογική της υποστήριξη, τα νομικά έξοδα, οι μέρες αδείας που θα χρειαστεί είναι κόστος για αυτούς….                             

Η βία είναι ασυμβίβαστη με την βιωσιμότητα των επιχειρήσεων …. Οπότε οι προστάτες της βιωσιμότητας και της κερδοφορίας θα πρέπει κάπου κάπου να ενδύονται και το μανδύα του προστάτη της γυναίκας. Οι αντιφάσεις του συστήματος βλέπετε…. Γιατί αυτό το σύστημα έχει μόνο αδιέξοδα και αντιφάσεις που τα γεννά η εκμετάλλευση και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί, ούτε με υποκρισία, ούτε με κοροϊδία, ούτε με ευχολόγια κάθε φορά που έρχεται στο φως ένα περιστατικό βίας.                               

Δεν είναι ώρα της σιωπής

Είναι ώρα να φωνάξουμε ποτέ ξανά

Είναι δική μας υπόθεση, όχι ατομική, συλλογική, να απαντήσουμε στις πρακτικές της εργοδοσίας και στις συστάσεις της κυβέρνησης και των υπολοίπων αστικών κομμάτων για συμβιβασμό, ξέρουμε ποιοι και γιατί κατεδαφίζουν τα δικαιώματα μας.  Βλέπουμε και πώς και με ποιους δίπλα μας μπορούμε να τα επαναφέρουμε, να κατακτήσουμε κι άλλα.

Όσο οι όροι της δουλειάς και της ζωής μας επιδεινώνονται, όσο βασανιζόμαστε τί θα πάρουμε και τί θα αφήσουμε πίσω στο ράφι του σούπερ μάρκετ, αν θα πάρουν το παιδί στον παιδικό σταθμό, αν δικαιούμαστε  το επίδομα μητρότητας και το μειωμένο ωράριο, όσο τρέμουμε μην χρειαστούμε γιατρό, όσο αγωνιούμε πως θα πληρώσουμε τα ενοίκια που έχουν εκτιναχθεί,   αν θα σώσουμε το σπίτι μας από τα κοράκια, αν θα καούμε όπως την προηγούμενη βδομάδα ή αν θα πνιγούμε όπως σήμερα, άλλο τόσο πρέπει να φουντώσει και η δράση μας μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε γειτονιά.

Δίνουμε κουράγιο η μία στην άλλη και παίρνουμε όλες δύναμη από κάθε εστία αντίστασης και αγώνα. Μία είναι η προϋπόθεση για να σηκώσει κάθε γυναίκα κεφάλι, να καταγγείλει, να αντιπαλέψει κάθε μορφή βίας ….να αποφασίσει με θάρρος να αλλάξει τη ζωή της μαχόμενη, να μην θεωρήσει ότι πρόκειται για μια δεδομένη κατάσταση που δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει, να μην νομιμοποιήσει ποτέ στη συνείδηση της τη βαρβαρότητα!

Η οργή, ο θυμός, η αγανάκτηση πρέπει να μετουσιωθούν σε οργάνωση , σε κοινό αγώνα για όλα όσα μας στερούν.

Το φθηνότερο καύσιμο στην κερδοφορία τους…. Είναι αυτό πού μπορεί να αναφλεγεί!!!!